Ochotnicy ratowali Bogatynię

- Słuchajcie, potrzebuje dwóch wozów, dobrze przygotowanych teraz , bo jedziemy w takie miejsce, gdzie jest hardcore - nawoływał Gerard Lecyk, szef konwoju.

- Są miejsca i punkty medyczne, do których ludziom jest łatwiej dotrzeć. My staramy się być tam, gdzie jeszcze nikt nie dotarł. Przedzieramy się przez lasy i urwiska. Wczoraj opatrywaliśmy o godzinie 2 w nocy zaropiałe dziecko - mówi Dorota Barczyk, pielęgniarka jadąca w konwoju. 

- Opatrujemy ludzi, pomagamy im doraźnie. Jest z nami lekarz, pielęgniarka, chłopaki z policji nam pomagają - dodaje Gerard Lecyk, szef konwoju.

Towarzyszyliśmy ekipie ratunkowej, gdy udzielała pomocy powodzianom:

Uczestnik konwoju: Latarki i baterie są? Tu macie jakieś jabłka, bo owoce były

Kanapki? Ile was tam jest, dużo?

Chłopiec: Kilka osób: babcia, dziadek, ciocia, wujek i dwójka sąsiadów

Inni powodzianie, oprócz jedzenia, wymagali pomocy medycznej:

Kobieta: Dostałam maści na nogi.

Lekarka: Ile pani ma lat?

Kobieta: 65

Lekarka: To zaszczepię panią przeciwko tężcowi.

Kobieta: Proszę bardzo.

Lekarka: I jesteśmy zabezpieczone.

Ratując swój majątek powodzianie narażali własne życie:

Szef konwoju: Czy pan wie, że chodzi ze złamanym żebrem?

Mężczyzna: Wiem.

Szef konwoju: Wie pan, że może sobie płuco przebić ?

Mężczyzna: Tak wiem,

Szef konwoju (do pielęgniarki): Ten mężczyzna oprócz złamanych żeber ma jeszcze przepuklinę.

Pielęgniarka: Przepuklina? To on musi koniecznie udać się do szpitala.

Szef konwoju: Potrzebna jest karetka.

Pielęgniarka: Czy mamy jakąś możliwość zdobycia karetki, bo jest osoba ze złamanymi żebrami i przepukliną?

Szef konwoju (do mężczyzny): Polecenie lekarza - ma pan czekać, nie wolno się panu stąd nigdzie ruszyć.*

* skrót materiału

Reporterzy: Małgorzata Frydrych, Radosław Nakonowski

mfrydrych@polsat.com.pl

(Telewizja Polsat)