Karmi 200 psów – gmina nie pomoże!

Jeżeli chcą państwo pomóc pani Renacie, prosimy o kontakt z redakcją: 22 514 41 26 lub interwencja@polsat.com.pl

- Ja wiem, powiedzą, że wariatka, tak jak o mamie, że śmierdzi psami, ale mnie to nie przeszkadza. Czasem, jak przechodzę koło miejscowego sklepu, to szczękają za mną albo gwiżdżą. Ale sobie myślę: co mnie to obchodzi – mówi Renata Olszewska, właścicielka prywatnego przytuliska.

Jeszcze dwa lata temu pani Renata nie przypuszczała, że jej życie tak się potoczy. Studiowała germanistykę. Jej mama, pani Stanisława, od 25 lat w Rachowie niedaleko Annopola prowadziła na swoim prywatnym terenie nieformalne przytulisko dla bezdomnych psów. Sama opiekowała się 200 psami. Już wtedy błagała o pomoc. Byliśmy tam z kamerą w 2010 roku.

- Nikt tego nie rozumie, to jest całe moje życie. Czwarta godzina - wstaję, druga w nocy – kładę się, to widzi pan, ile ja mam spania. Zanim ja rozleję, ugotuję… to jest 21 garnków – opowiadała wówczas pani Stanisława.

- Ja podziwiam mamę, bo przychodzę tutaj na 4-5 godzin i jestem wykończona. Przychodzę do domu, to głowa mi pęka i mam dość – mówiła pani Renata.

Niestety, w kwietniu 2011 roku pani Stanisława zmarła na nieleczoną chorobę nowotworową. Z dnia na dzień jej córka, pani Renata, musiała zmienić swoje plany życiowe. Razem ze swoim partnerem, panem Waldemarem, zamieszkali na terenie przytuliska, żeby opiekować się psami.

- To było najgorsze, kiedy mama leżała na oddziale onkologii i nie mogła już mówić, ale gdy mnie zobaczyła, to łzy jej ciekły po policzkach. Opowiadałam jej o psach, że nie musi się martwić, że mają co jeść, że my z Waldkiem jesteśmy przy nich. Na pewno bym ich nie zostawiła po śmierci mamy. Samej z tyloma psami, a było prawie 200, byłoby mi ciężko. Mam ogromne wsparcie w Waldku, gdyby nie on, to nie wiem, czy bym podołała – mówi pani Renata.

Sen z powiek pani Renaty i pana Waldemara spędzają pieniądze. Każda, nawet najmniejsza pomoc jest dla nich bezcenna. Nie wystarczają akcje medialne, artykuły w gazetach. Potrzebna jest stała pomoc z gminy. Burmistrz twierdzi, że zabraniają mu tego przepisy. W gminie nie ma jednak schroniska, do najbliższego jest 100 km i ludzie podrzucają psy pani Renacie.

- Misiek wyrzucony na osiedlu w Annopolu, Hultaj podrzucony przez siatkę, Dingo zostawiony przy przytulisku – pokazuje nam psy pani Renata.

- My nie możemy dofinansowywać takich prywatnych inicjatyw, bo każdy, kto ma większą liczbę zwierząt, chciałby od nas pieniądze – mówi Wiesław Liwiński, burmistrz Annopola.

- Ale to przytulisko pomaga rozwiązać problem bezdomnych zwierząt, który należy do zadań gminy! Nie uważam, że przepisy zabraniają to dofinansować, wręcz odwrotnie. Jest ustawa o wolontariacie. Powinno dojść do współpracy i podpisania umowy miedzy tą osobą a władzami samorządowymi. Dobra wola i dobre intencje by wystarczyły – twierdzi Ewa Gebert, prezes Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt Animals.

Co na to burmistrz Annopola?

Reporterka: Ma pan wrażenie, że pani Renata trochę wyręcza gminę?
Burmistrz: Na pewno tak. Miałem takie pytanie w ubiegłym roku, co by było, gdyby pani Renata nagle wypuściłaby te wszystkie psy? To mielibyśmy problem.
Reporterka: Duży. I musiałby pan pieniądze szybko znaleźć.
Burmistrz: Tak.
Reporterka: Znalazłby pan?
Burmistrz: Odpowiedziałem na to pytanie, że nie wiem, ale jestem przekonany, że pani Renata tak kocha te psy, że ich nie wypuści.

- I właśnie tak władze gminy do tego podchodzą. Skoro sobie radzę, nie interweniuję, nie chodzę do nich przynajmniej raz w tygodniu… Ja nie chodzę, bo mi jest wstyd – komentuje pani Renata.

Właścicielka przytuliska nie skarży się na swój los. Tak jak jej mama, poświęca się całkowicie psom. Dzielnie razem z panem Waldemarem dźwiga ciężar opieki nad psami.  Ale bez pomocy, nie dadzą rady.

- Eluś został potrącony przez samochód, miał złamaną łapę w czterech miejscach. Nie bardzo wiedzieliśmy, co zrobić, przecież taka operacja kosztuje. A płacimy my. Oczywiście, pani doktor to po kosztach zrobiła, nie zdziera z nas pieniędzy, ale też nie będzie dokładać za leki – opowiada pani Renata.

- To jest miejsce prywatne, ale ta osoba udostępniła je, żeby wykonywać zadanie gminy.  Leczenie zwierząt, szczepienie, pomoc zwierzętom powypadkowym, to wszystko należy do zadań gminy zgodnie z ustawą o ochronie zwierząt – mówi Ewa Gebert, prezes Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt Animals.

- Myślę, że wielu telewidzów nie wyobraża sobie, co to znaczy cztery ręce na 600 łap. To jest kawał roboty – dodaje Artur Borkowski, dziennikarz Kuriera Lubelskiego.
 
A jak wygląda dzień pani Renaty i Waldemara?

- Wszystko gotujemy, cały rok. Psom dajemy gotowane jedzenie, bo mama je tak przyzwyczaiła. Na jeden posiłek dziennie idzie około 15 kilogramów makaronów, 25 chlebów i kilka kilogramów korpusów. Te młodsze dostają wątróbkę z makaronem i tłuszczem. Też mama je tak przyzwyczaiła – opowiada pani Renata.

- Nie powiem psu, że jest 20 stopni mrozu i mu nie dam jeść. Moim obowiązkiem jest pójść, nakarmić go i napoić. To (namoczony w rosole chleb – przyp. red) dostają takie pieszczoty, które, jak im się nie pogniecie, to nie zjedzą. Wolą być głodne. Trzeba im to rozdrobnić, a że się troszkę przy tym poparzę, to ich już nie obchodzi – uśmiecha się pan Waldemar.

- Codziennie to samo. Nie ma świąt, ani świątku, ani piątku, ale myśmy się już przyzwyczaili. Jedni dziedziczą dom po swoich rodzicach, inni obrazy, samochody, a ja dostałam w spadku po mamie przytulisko z psami. Jestem z nimi i uważam, że robię to, co powinnam. Odziedziczyłam to widocznie w genach po mamie – dodaje pani Renata.*

* skrót materiału

Reporterka: Małgorzata Frydrych

mfrydrych@polsat.com.pl