Dla psów poświęciła wszystko

Dramatyczną historię pani Renaty opowiedzieliśmy już dwukrotnie: w 2010 i w 2013 roku. Jak sama o sobie mówiła, stała się najbardziej nietypową spadkobierczynią majątku po mamie.

- Wiem, że powiedzą, że wariatka, tak jak o mamie, że śmierdzi psami. Ale mnie to nie przeszkadza. Czasem jak przechodzę koło miejscowego sklepu, to szczękają za mną albo gwiżdżą – opowiadała nam pani Renata.

Kobieta nie przypuszczała, że jej życie tak się potoczy. Studiowała germanistykę. Jej mama - pani Stanisława od 25 lat w Rachowie niedaleko Annopola, prowadziła na swoim prywatnym terenie nieformalne przytulisko dla bezdomnych psów. Sama opiekowała się 200 psami. Już wtedy błagała o pomoc.

Niestety w kwietniu 2011 roku pani Stanisława zmarła na nieleczoną chorobę nowotworową. Z dnia na dzień jej córka, pani Renata musiała zmienić swoje plany życiowe. Razem ze swoim partnerem, panem Waldemarem zamieszkali na terenie przytuliska, żeby opiekować się psami.

Sen z powiek pani Renaty i pana Waldemara spędzały pieniądze na utrzymanie zwierząt. Każda, nawet najmniejsza pomoc była dla nich bezcenna. Nie wystarczały akcje medialne. Potrzebna była stała pomoc z gminy. Burmistrz twierdził, że zabraniają mu tego przepisy. W gminie nie ma jednak schroniska, do najbliższego jest 100 km i ludzie podrzucają psy pani Renacie.

- „Misiek” wyrzucony na osiedlu w Annopolu, „Hultaj” też podrzucony, przez siatkę wrzucony, „Dingo” zostawiony przy przytulisku. Władze gminy tak do tego podchodzą, że sobie radzę, skoro nie interweniuję, nie chodzę do nich przynajmniej raz w tygodniu  – opowiadała pani Renata.

- My nie możemy dofinansowywać takich prywatnych inicjatyw, bo na takich zasadach każdy, kto ma większą liczbę zwierząt, przyszedłby do nas po pieniądze – tłumaczył nam Wiesław Liwiński, burmistrz Annopola.

- Od godziny 6.30 do 9 to sam makaron gotuję. Przed południem trzeba dać psom wodę i namoczony chleb w rosole. Trzeba im posprzątać. Potem nastawiam parnik i gotuję na następny dzień korpusy. Będzie ósma wieczorem. A na drugi dzień od nowa… Nie ma czasu pójść do kina, nie ma czasu pójść do lekarza, bo psy – opowiadał pan Waldemar, partner pani Renaty.

Życie dopisało okrutny scenariusz historii pani Renaty. U pana Waldemara miesiąc temu zdiagnozowano chorobę nowotworową . Mężczyzna leży w stanie ciężkim w Szpitalu Onkologicznym w Lublinie. Pani Renata teraz sama musi sprzątać boksy, gotować i opiekować się 150 psami.

- We dwójkę jakoś dawaliśmy sobie radę, z trudem, bo Waldek pracował od świtu do nocy. W tym roku chciał, żeby następne boksy powstały, a inne były zadaszone. Niestety, tak się wszystko pokrzyżowało. Po reportażu znalazło się dużo osób, które wpłacały pieniądze. Mogliśmy za to kupić cement i panele ogrodzeniowe na boksy. Gmina nie pomogła - opowiada pani Renata.

- Pani Renacie coraz bardziej brakuje sił do pracy. Boimy się, że w pewnym momencie powie dosyć. Potrzebna jest jej jak najszybsza pomoc fizyczna i finansowa. Większość z tych psów jest z Annopola. Ceny za odłowienie jednego psa do schroniska kształtują się w granicach 2 tys. zł. Wystarczyłoby, gdyby burmistrz chociaż symboliczne pieniądze przekazywał – mówi Elżbieta Tarasińska, prezes Stowarzyszenia Opieki nad Zwierzętami Lubelski Animals.

- Najważniejszą rzeczą jest ustawa o dyscyplinie finansów publicznych. Tak na dobrą sprawę musimy traktować to przytulisko, jak prywatną hodowlę psów pani Olszewskiej - mówi Roman Wiśniewski, zastępca burmistrza gminy Annopol.

O psach pani Renaty cały czas pamiętają prywatni sponsorzy. To dzięki nim przytulisko ma jeszcze szanse trwać. Niestety, to wszystko jest kroplą w morzu potrzeb. Teraz pani Renata najbardziej potrzebuje kogoś, kto pomógłby jej  fizycznie w codziennej opiece nad psami. Twierdzi, że się nie podda, bo czeka na powrót pana Waldemara.

- Musi być dobrze, ja sobie nie wyobrażam, żeby Waldka zabrakło. Choćby nawet nie pracował już tak ciężko, ale żeby był – podsumowuje pani Renata.*

* skrót materiału

Reporterka: Małgorzata Frydrych

mfrydrych@polsat.com.pl