Gwałt, zabójstwo i zagubione dowody

Elżbieta Kaczanowska miała 17 lat. Mieszkała w Warszawie. Była wesołą i ufną dziewczyną. Lubiła się bawić. Była częstym gościem stołecznych dyskotek, między innymi Radka – popularnego wówczas lokalu na Żoliborzu.

Jest 27 czerwca 1987 roku. Elżbieta razem z przyjaciółką Dorotą K. pojawiają się na dyskotece. Z relacji koleżanki wynika, że Elżbieta spotyka tam swojego znajomego. Około północy opuszcza z nim lokal. To ostatni moment, kiedy ktokolwiek widzi ją żywą.

- Ta koleżanka zeznała, że on patrzył na nią w taki dziwny sposób. Jakby ją pożerał wzrokiem. Miał dziwny wzrok, jakby był narkomanem – opowiada Bartłomiej Mostek z magazynu Reporter.

- Mężczyzna w wieku 20-25 lat, posiadał drobny wąs oraz kropki pod oczami, chodzi w tym przypadku zapewne o tatuaż – informuje Łukasz Łapczyński z Prokuratury Okręgowej w Warszawie.

- To jest jeden z elementów ówczesnej kultury więziennej. Jeżeli dobrze udało mi się zrozumieć, to by wskazywało, że on był sutenerem – dodaje Bartłomiej Mostek.

Siostra zamordowanej Elżbiety nie wierzy w wersję zdarzeń przedstawioną przez Dorotę K. Twierdzi, że nigdy w jej otoczeniu nikt taki się nie pojawiał.

- Dlatego jakoś nie wierzę w to, że ktoś taki mógł być w jej towarzystwie. Znałam swoją siostrę, na pewno nie zadawała się z jakimś półświatkiem – wyjaśnia pani Katarzyna.

- Portret pamięciowy tego mężczyzny towarzyszy całemu śledztwu. Moim zdaniem on całe to śledztwo wykrzywił – uważa Bartłomiej Mostek.

Ciało Elżbiety odnalazło się dwa dni później. Zostało porzucone kilometr dalej, na terenie pobliskiej budowy. Dziewczyna była naga i przysypana trawą. Przed śmiercią została zgwałcona. Sekcja zwłok wykazała, że zginęła w wyniku uduszenia.

- Nie znaleziono żadnych ubrań pokrzywdzonej, co świadczy o tym, że jej ciało zostało w to miejsce po prostu podrzucone – informuje Łukasz Łapczyński z Prokuratury Okręgowej w Warszawie.

- Sprawca zna to miejsce, czuje się tam bezpiecznie, nie musiał transportować ciała na bardzo dużą odległość, by je ukryć – uważa Łukasz Wroński, profiler z Centrum Psychologii Kryminalnej.

W 2003 roku do rodziny zamordowanej Elżbiety zatelefonował tajemniczy mężczyzna. Powiedział, że morderców było trzech. Podał ich personalia. Wszyscy mieli mieszkać w pobliżu Elżbiety. Policjanci odnaleźli dzwoniącego mężczyznę. Okazał się nim 57-letni dziś Marek W.

- To chory psychicznie starszy człowiek. Schizofrenię ma - mówi matka Marka W.

- Myślę, że coś wiedział. Rozumiem: choroba chorobą, ale to chyba w ten sposób nie działa – zastanawia się Katarzyna Płatek, siostra Elżbiety.

Śledztwo w sprawie zabójstwa Elżbiety obecnie jest umorzone. Do przedawnienia pozostało jeszcze 9 lat. Rodzina zamordowanej chciałaby, aby sprawą zajęło się policyjne Archiwum X. Problem w tym, że wszystkie zabezpieczone na miejscu zbrodni dowody… zaginęły. Zdaniem siostry – nieprzypadkowo.

- Komenda Stołeczna Policji przekazała te materiały najprawdopodobniej do archiwum. Tych przedmiotów do tej pory nie odnaleziono – tłumaczy Łukasz Łapczyński z Prokuratury Okręgowej w Warszawie.

- Były tam szkiełka z wymazem z pochwy. Kto wie, co dzisiejsza technika mogłaby tam wykryć – dodaje
Bartłomiej Mostek z magazynu Reporter.*

* skrót materiału
    
Reporter: Rafał Zalewski

rzalewski@Polsat.com.pl