Polska zakonnica założyła pierwsze hospicjum na Litwie. I walczy o więcej

Kiedy przyjechała do Wilna 11 lat temu, nie miała żadnych pieniędzy. Wówczas Państwo litewskie zwróciło diecezji wileńskiej poklasztorne, zrujnowane budynki z XVI wieku.

- Zrobiłam konferencje, bo ruch hospicyjny na Litwie nie był znany. Pózniej ktoś przyniósł pieniądze, meble, sprzęt, ktoś ufundował używany samochód, ktoś przyjechał i powiedział: mam ręce do pracy, w czym mogę pomóc? W 2013 roku, 7 lat temu, przyjęliśmy pierwszego pacjenta – wspomina siostra Michaela Rak.

- Na Litwie nie istniało nawet słowo na określenie placówki tego rodzaju. Wspólnie z komisją językową wprowadzono słowo: hospisas – tłumaczy Rajmund Klonowski, publicysta Kuriera Wileńskiego.

W wileńskim hospicjum bł. księdza Michała Sopoćki przebywa wielu naszych rodaków.

Polacy są największą mniejszością narodową na Litwie, skupioną właśnie głównie na Wileńszczyźnie. Pracownicy hospicjum opiekują się chorymi także w ich domach i to nawet w odległości 100 km od Wilna.

- Oprócz pacjentów, którzy są u nas w hospicjum, mamy także pacjentów w domu, których odwiedzamy codziennie. W domach mamy 20 osób. Robimy kroplówki, opatrunki, pomagamy umyć chorego – opowiada Anna, pielęgniarka w Hospicjum bł. ks. Michała Sopoćki w Wilnie.

- Zatrudniam 58 pracowników: personel medyczny, psychologów, rehabilitantów, administrację, pracowników socjalnych. Mamy własną kuchnię, jak chory ma pragnienie na coś, to kuchnia przygotowuje, czego oczekuje. Naszymi pacjentami są Polacy, Litwini, Rosjanie; różnych wyznań, bo są katolicy, prawosławni, wyznawcy islamu czy judaizmu – dodaje siostra Michaela Rak..

Hospicjum od pacjentów nie bierze żadnych pieniędzy. Zapewnia im także leki.

- W tym domu siostra przyjęła człowieka chorego na HIV. Był skandal, ludzie jej nie rozumieli, a siostra powiedziała: Miłosierdzie Boże jest dla każdego człowieka. Mamy się nim zatroszczyć – wspomina ks. Andrzej Bogdziewicz, kapelan hospicjum.

Do placówki w Wilnie trafiła chora na nowotwór złośliwy teściowa Andrzeja Kostugina. O jej śmierci mieszkaniec Wilna dowiedział się telefonicznie. Jak twierdzi, nigdy wcześniej nie słyszał, aby ktoś w tak wyjątkowy sposób przekazał smutną wiadomość.

- Dzwonek telefoniczny, odebrałem, to do dziś słyszę te słowa, że mama nie umarła, tylko mama wasza jest w niebie – mówi pan Andrzej.

Siostra Michaela Rak napisała list z prośbą o pomoc nawet do Boba Dylana.

- On jest połączony z ziemią wileńską, bo dziadkowie stąd pochodzili. Odpowiedzi nie dostałam, ciągle czekam i ufam, że się dokona. Na chwilę obecną miesięczny koszt utrzymania to 68 tysięcy euro. A refundacja z litewskiej kasy chorych to 35 procent. A o resztę: muszę wyciągać ręce i patrzeć w oczy – przyznaje siostra.

15 lutego 2020 roku uruchomiony zostanie, obok dotychczasowego hospicjum, nowy ośrodek. Hospicjum dla dzieci. Siostra Michaela z dumą pokazuje swoje najnowsze dzieło.

- Przygotowujemy salę rehabilitacyjną, póki co jest jeszcze nieuporządkowana, całe wyposażenie to ludzkie serca. Kolejna sala dla dzieci poniżej 10. roku życia, z monitoringiem. Każdy pokój jest z łazienką. Jest też pokój dla dwójki starszych dzieci. Śmieje się, że to jest pokój 5 gwiazdkowy, bo dzieci mają widok na całe Wilno – opisuje siostra Michaela.

Tylko na budowę dziecięcego hospicjum siostra, jak sama to nazywa - wyżebrała półtora miliona euro. Inwestycja wymaga jeszcze wielu nakładów finansowych. Polska zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego wciąż szuka sponsorów i apeluje o pomoc.

- Muszę stworzyć 12 nowych etatów, nie mam pieniędzy na te etaty. Dla hospicjum dziecięcego potrzebujemy dwóch samochodów, mogą być używane. Tylko żeby mogły bezdroża pokonywać. I dojechać do dzieci np. przez lasy. Dziecko chore najlepiej czuje się w domu, ale jak stan będzie ciężki, to jest oddział stacjonarny – tłumaczy.

Jeżeli chcą Państwo pomóc siostrze, prosimy o kontakt z redakcją: interwencja@polsat.com.pl, tel: 22 514 41 26