Agresja w klasie. Rodzice przestali posyłać dzieci do szkoły

Państwo Rucińscy z Białegostoku są rodzicami dwunastoletniego Huberta. Chłopiec nie ma dobrego zdania o swojej szkole.

- Frustruje mnie to. Nie jest to przyjemne, bo nauczyciele nie mogą prowadzić lekcji, uspokajają większość czasu tych dwóch uczniów. No bo oni na przykład sobie chodzą po klasie i jak pani mówi, że wpisuje im uwagę, to im to zwisa. Jakby nie biorą odpowiedzialności za to, co robią. Nie mieliśmy od trzeciej klasy podstawówki żadnej wycieczki. Nigdzie nie pojechaliśmy – opowiada Hubert Ruciński.

- Problemy zaczęły się, gdy dzieciaki stawały się coraz starsze. Sytuacja najbardziej zaostrzyła się w klasie szóstej. Byliśmy przekonani, że szkoła coś robi, żeby nam pomóc – mówi Agnieszka Rucińska.

Kuźnica. Migranci przy granicy. Co czują okoliczni mieszkańcy?

Część rodziców dzieci z tej klasy nie ukrywa, że głównym źródłem problemów jest zachowanie konkretnie dwóch uczniów. Zdaniem opiekunów chłopcy stanowią zagrożenie dla rówieśników.

- Widzimy to już od pierwszej klasy. Były sygnały, były spotkania z nauczycielami, z wychowawcą. Pisaliśmy pisma w drugiej klasie, rozmawialiśmy z rodzicami, że trzeba dzieci diagnozować, że trzeba dzieciom pomóc, bo czas najwyższy, bo jest źle – wspomina Małgorzata Saniukowicz.

- Są to sytuacje, w których dziewczynka ma połamaną rękę, to jest przepychanie, to jest przerzucanie przez kaloryfer, bicie butem. To jest także w ostatnich sytuacjach podduszenie. Są to sytuacje bardzo drastyczne. Dzieci po tylu latach odczuwają lęk przed pójściem do szkoły – alarmuje kolejny rodzic Joanna Woroniecka.

Zapadła się podłoga, ściany popękały. Musieliopuścić mieszkanie

- My nie byliśmy już w stanie psychicznie wytrzymać tego, co się dzieje i podjęliśmy takie kroki, żeby nie puszczać dzieci do szkoły. Nie chodziły prawie dwa tygodnie, siedem pełnych dni lekcyjnych – dodaje rodzic Krzysztof Saniukowicz.

Ale strajk nie przyniósł efektu, więc rodzice ustalili codzienne dyżury. Dorośli mieli na zmianę spędzać czas w szkole z dziećmi dla ich bezpieczeństwa, na co dyrekcja placówki wyraziła zgodę. W dniu, w którym nasza ekipa odwiedziła Białystok, odbył się ostatni dyżur, bo dyrektor szkoły zmienił zdanie.

- Została cofnięta ta zgoda, póki nie złożymy jako klasa, wspólnie, czyli rodzice, stosowną deklarację odnośnie możliwości uczestniczenia w tych zajęciach. Dzisiaj jest to niemożliwe, bo wiemy, że w klasie są osoby, przede wszystkim te dwie, które nie umożliwią nam takiej kontroli, obserwacji – mówi rodzic Joanna Woroniecka.

Deszcze zmorą mieszkańców. Woda nie wsiąka w ziemię

Rodzice chłopców, o których mowa, nie zgodzili się na rozmowę przed kamerą. Otrzymaliśmy jedynie oświadczenie matki jednego z nich. Oto jego fragment:

 „Mój syn jest osobą z genetycznymi obciążeniami całościowych zaburzeń rozwoju. (...) Są to między innymi zaburzenia zachowania i emocji, zaburzenia lękowe i depresyjne, w tym myśli samobójcze.

(...) Nasz syn jest w trakcie terapii, będzie diagnozowany w celu uzyskania odpowiedniego orzecznictwa do celów szkolnych.”

- Stwierdziliśmy, że dyrektor nie wykorzystał wszystkich możliwości, chociażby współpracy z różnego rodzaju instytucjami, które są do tego powołane. Działania podejmowane przez szkołę, co wykazała sytuacja, są działaniami nieskutecznymi. Będziemy monitorować wykonanie naszych zaleceń – informuje Beata Pietruszka, podlaski kurator oświaty.

Stolarz znika z zaliczkami. Rzesza oszukanych 

O problemie rozmawiamy z Andrzejem Danielukiem, dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 43 w Białymstoku.

- W kuratorium nie byłem.

Dlaczego?

- To już jest ostateczność. Mówi pan o rozwiązaniu jakim w tym momencie?

Jakimkolwiek. Takim, żeby dzieci czuły się bezpiecznie.

- Są placówki, czyli poradnia psychologiczno-pedagogiczna, Urząd Miejski, który może na przykład włączyć dodatkowe osoby dorosłe w czasie procesu dydaktycznego. To są też działania, które mają zaspokoić, zapewnić bezpieczeństwo i spokój w klasie.

I zapewniają?

Według mnie tak.

A według dzieci nie.

Ale to według dzieci?

Chyba dzieci są tutaj najważniejsze.

Jeżeli ja wsłuchuję się tutaj w narrację przedstawień szkoły, albo przedstawień tego, co się dzieje w szkole, to ja się nie dziwię, że dzieci też się czują niebezpiecznie w tym momencie.

Rodzice mają nadzieję, że problem uda się rozwiązać, zanim dojdzie do tragedii.

- Każdego dnia się boję, żeby nie wydarzyło się nic takiego, co by zagrażało życiu lub zdrowiu syna. Bo nikt z nas nie wie, czy któremuś z chłopaków nie przyjdzie do głowy zepchnąć na przykład kogoś ze schodów – podsumowuje Agnieszka Rucińska.