Rodzinny dramat. 84-latek i troje niepełnosprawnych dzieci w domu

- Najgorzej jest, jak się na chwilę położę w łóżku, przez mój staw, i potem muszę iść do syna, to w pierwszych krokach naprawdę łzy w oczy wchodzą, taki ból, ale trzeba iść. My z żoną od dnia ślubu do samego końca mieliśmy ciężko – mówi Jerzy Hałupka.

Pan Jerzy nigdy nie miał łatwego życia. W wieku sześć lat trafił do dziecięcego obozu w Niemczech. Cudem uniknął śmierci.

- Trudno mi mówić o tym. Ojciec się dostał do Niemki na gospodarkę i ona mnie z tego obozu uratowała. Na mnie nie było nic, tylko skóra i skorupa od ugryzień wszy. Takie dzieci tam umierały. Do dziś widzę, jak w dzień, rano tych umarłych zbierali i na taczkach wywozili, codziennie umierali – wspomina.

Zginął po ciosach przed dyskoteką. Ochroniarz odzyskał wolność

Po wojnie pan Jerzy ożenił się z panią Danutą. Ich dzieci urodziły się zdrowe. Niestety kiedy były nastolatkami, z dnia na dzień zaczęły mieć problemy z chodzeniem. Okazało się, że dotknęła je choroba genetyczna.

- Miałam chyba szesnaście lat, szłam po schodach w Lesznie i nagle coś strzeliło w jednym kolanie. Od tej pory już ciągnęłam nogą – opowiada Jolanta Hałupka.

Bez odszkodowań za nawalne deszcze. Rolnicy winią urzędników

Stan zdrowia pana Pawła, pana Dominika i pani Jolanty pogarszał się. W końcu całkowicie przestali chodzić.

- To było najgorsze, bo tak to chodziłam za rękę z tatą czy mamą. A jak miałam dwie nogi wykręcone, to siedziałam na wózku – mówi pani Jolanta.

Żona pana Jerzego dwa lata temu zmarła.  We wrześniu tego roku rodzinę dotknęła kolejna tragedia: jeden z synów -  pan Paweł zachłysnął się śliną. Od tego momentu mężczyzna nie mówi i przykuty jest do łóżka.

- Muszę mu tę rehabilitację robić: ręce i nogi, a sam jestem o kulach. Muszę się oprzeć kolanami o łózko i wówczas ćwiczymy nogi i ręce – opowiada pan Jerzy.

Ekologiczna bomba tuż przy granicy z Czechami

- Obsługa respiratora to przecież czarna magia, której musiał się nauczyć. Dwa dni mu to zajęło, przez dwa dni nauczył się tego, czego lekarze czy pielęgniarki uczą się ileś tam czasu – dodaje Mariola Apolinarska, kuzynka rodziny.

Pana Jerzego i jego dzieci w ciągu dnia wpierają opiekunki. Jednak wszyscy troje potrzebują rehabilitacji. A pani Jolanta na turnus ma czekać aż do 2028 roku. 

- Nie wiem, co się do tego czasu stanie, chyba będę w łóżku leżeć, tak jak Paweł – przyznaje.

„Czuję się oszukana i okradziona”. Po czterdziestu latach może stracić pracownię twórczą

Próbowaliśmy dowiedzieć się w ośrodku, dlaczego tyle lat kobieta musi czekać na turnus. Odpowiedzi nie uzyskaliśmy.

Dzieci pana Jerzego korzystają z rehabilitacji w domu, ale tylko dwa razy w tygodniu. Na więcej seniora po prostu nie stać.

- Ja w tych latach nie jestem w stanie nigdzie chodzić, prosić i załatwiać. Zaledwie w domu ich obsłużę, żeby podać im pokarm, to wszystko. Obawiam się, co się stanie, jak mnie tu zabraknie – podsumowuje Jerzy Hałupka.